Zarządzać Prozą

Po szybkim przejrzeniu książek, które przeczytałem od lipca 2012 zostały mi trzy pozycje aspirujące do miana najlepszej. Oprócz ostatecznie wybranej Lolity, zastanawiałem się nad "Atlasem Zbuntowanym" Ayn Ryde i "Gone girl" Flynn Gilian.

Podczas podejmowania decyzji pojawiło mi się w głowie pytanie: co to znaczy najlepsza książka? Atlas zmusił mnie do przemyślenia kilku aspektów mojego życia i część z tego co przeczytałem bez wątpliwości pozostanie ze mną po sam koniec, choć momentami lektura dłużyła mi się niemiłosiernie. Znowu Zaginiona wciągnęła mnie jak mało która powieść - czytałem ją z zapartym tchem i często olewając wykładowców. A co z Lolitą?

No właśnie... Nabokov napisał książkę, której nie potrafię ocenić ani jednoznacznie skomentować. Czytając ją zachwycałem się pięknem języka i jednocześnie czułem źle. Bo jak można uwielbiać powieść, która opowiada o miłości dorosłego faceta do dwunastoletniej dziewczyny? Opowiada ze szczegółowymi opisami i w pełni zagłębiając się w umysł narratora. Tak, że naprawdę łatwo jest zapomnieć się i zrozumieć nieszczęsnego Humberta. Gdyby nie to, że obiekt jego uczuć ma dwanaście lat, byłaby to dla mnie jedna z najwspanialszych książek o miłości jakie czytałem. Tylko taka ocena byłaby dla mnie swoistą akceptacją tego fikcyjnego zboczenia. Dlatego Lolita do dzisiaj jest przeze mnie nie oceniona w żadnej skali. Nie mogę też powiedzieć, bym polecał ją komuś do przeczytania.

Dodatkowo, jestem wyznawcą poglądu, że pisać można tylko o tym, co się przeżyło. Nie zawsze dosłownie, często przeżycia pisarzy są wypaczone do tego stopnia, że nie sposób jest dojść do tych prawdziwych początków. Ale w każdym tekście jest według mnie ziarnko prawdy, a to tylko pogłębia mój mieszany stosunek do Lolity.

Jednak właśnie ten chaos, który mam w głowie kiedy myślę o powieści Nabokova, zdecydował, że to najlepsza książka jaką czytałem w ostatnim roku. Lolita jest po prostu wyjątkowa i niepowtarzalna.